📖 शब्दको यात्रा

📖 अधुरो मन

के अर्थ रह्यो “रोक” भन्नुमा, जब ऊ त मभित्रको प्रत्येक स्पन्दनसँगै टाढा भइसकेकी हो। कहिलेकाहीँ प्रेमले बाँध्न सिकाउँदैन, छोड्न सिकाउँछ। शरीर टाढा जाँदा पीडा हुन्छ, तर प्रेम त पहिले नै विदा भइसकेको हुन्छ— शब्द नबोली, आँसु नदेखाई।त्यसैले म मौन रहन्छु। किनभने अब बुझिसकेँ— कसैलाई रोकेर राख्न सकिँदैन,

जब ऊ भित्र भएर पनि बाहिर भइसकेको हुन्छ।कहिलेकाहीँ मनले भन्छ — “नजाऊ।” तर ओठले त्यो शब्द उच्चारण गर्न सक्दैन। किनभने कहिलेकाहीँ, प्रेमले बाँध्न सिकाउँदैन, छोड्न सिकाउँछ।कसै बेला लाग्थ्यो— प्रेमले जीवनलाई अर्थ दिन्छ। तर आज बुझें— प्रेमले कहिलेकाहीँ मौनता पनि दिन्छ। मायाको मिठास मैले अनुभव गरेँ, तर त्यसको दूरीले मेरो हृदयलाई चर्काएको पनि देखेँ।

माया भनेको दुई आत्माको संगम हो। तर आज लाग्छ— प्रेम कहिलेकाहीँ एउटै आत्माको संघर्ष पनि हुन्छ। आज म मौन छु। म एक्लो छु, र सायद यो एक्लोपन मेरो साँचो साथी बनेको छ। म प्रेमको लागि बनेको मान्छे हुँ। कसैको आत्मामा बाँच्ने, कसैको आँखाबाट हराउने, तर कहिल्यै आफ्नै माया पूर्ण रूपमा प्राप्त नगर्ने मान्छे।

तिमी जाँदा, मनले चुपचाप आँसु झार्छ। एक पल पनि तिमीले मेरो बारेमा सोच्यौ होला? हिजो सम्म म ठिक थिएँ जस्तो लाग्थ्यो, आज अचानक यस्तो लाग्यो—मन बदलिन्छ, भावना बदलिन्छ। आफ्नै नगरेको गल्ती स्वीकार्न सक्छु, तर आफैँलाई हराएको महसुस पनि हुन्छ। म चाहन्छु उसलाई नजिक पाउन, तर दूरीले बाधा पुर्‍याउँछ।म बुझ्छु, प्रेम कहिलेकाहीँ एकतर्फी हुन्छ, कठोर हुन्छ, तर मिठास बोकेको हुन्छ। म आफ्नो अस्तित्वको सीमालाई चिन्न सक्छु, तर उसलाई नजिक पाउनको लागि, म फेरि झुक्छु— केवल प्रेमको लागि। सामना गर्न नसक्ने पीडा पनि यस झुकाइमा समेटिन्छ। किनभने प्रेम केवल दिने होइन, कहिलेकाहीँ बुझ्ने, सहने, र स्वीकार्ने पनि हो।

उसको बाटो, उसको मन, उसको निर्णय—सबै स्वतन्त्र छन्। र म? म केवल उसैलाई सम्झिरहन्छु, उसको यादमा बाँचिरहन्छु।रोक्ने प्रयास गर्दा पनि खाली हात मात्र पाइन्छ। शब्दहरूले काम गर्दैनन्, समयले चकनाचुर पार्छ। अनि बुझिन्छ—एक्लोपन र पीडाभन्दा बाहेक, अहिले मेरो लागि अरू कुनै विकल्प छैन। तर यो पीडा पनि प्रेमको मिठासको हिस्सा हो। उसको हाँसो, उसको याद, उसको अस्तित्व— यी सबै सम्झँदा पनि, केवल मौनता र स्वीकार्यताको सान्त्वना पाइन्छ।

तर मन भने अझै कतै अधुरो छ। उसले हिँडेको बाटो म सम्झन्छु, तर त्यो बाटोमा म मात्र बाँकी छु — एक्लो, अपुरो।

उसको सम्झनाले हरेक रात झस्काउँछ, जुन कुरा बिर्सन खोज्छु, त्यही कुरा हृदयले दोहोर्याउँछ। शायद, प्रेम त्यही हो — जहाँ प्राप्ति हुँदैन, तर भावना मर्दैन। मैले आफैंलाई बुझाउन प्रयास गरेको छु, तर जब उसलाई सम्झन्छु, म अझै अपुरो महसुस गर्छु। शायद यो अधुरोपन नै प्रेमको साँचो रूप हो — जहाँ अन्त्य हुँदैन, केवल अनुभूति रहन्छ।म अधुरो छु।

तिमी जस्तो मानिसको प्रेमले झुकाइरहँदा पनि, मन अपुरो नै रहिरहन्छ।तिमीले दिएको प्रेम मिठो छ, तर पूर्णता कहिल्यै आउँदैन। हरेक मुस्कानमा छोडिएको खालीपन, हरेक स्पर्शमा भेटिएको दूरी—यी सबैले मेरो हृदयलाई अझ गहिरो बनाउँछन्।

यो जुनी यस्तै भयो, जहाँ माया अधुरो रह्यो र मन अपूरो। अब अर्को जुनीमा हाम्रो भेट नै नहोस्, न त फेरि यस्तो पीडा महसुस होस्।

तिमी जहाँ छौ, खुशी रहनू — मेरो सम्झना अब बोझ नबनोस्। तिमीले देखाएको माया पनि आज म तिमीलाई फिर्ता दिँदै छु, किनकि त्यो माया अब तिमीलाई होइन, तिमीले रोजेको शान्तिलाई चाहिन्छ।

सायद यही हो अन्तिम पाना मेरो अधुरो मनको— जहाँ तिमी अन्त्य हौ, र म केवल सम्झना।

📖 अन्तिम पत्र

सन्ध्या बेला आकाश रातो हुँदै थियो। पानी परेपछि माटोको गन्धले सधैं उसको सम्झना ल्याउँथ्यो। आज पनि त्यही भयो—तर आज फरक थियो, किनकि यो मेरो अन्तिम सम्झना हुन लागेको थियो। उनी गएकी थिइन्, न त झगडा भयो, न त वाचा टुट्यो—तर समयले हामीलाई अलग गर्‍यो। कहिलेकाहीँ जीवनमा यस्तो बिन्दु आउँछ जहाँ कसैलाई दोष दिन सकिँदैन, तर दिलले दोष खोजिरहन्छ।

म बारम्बार सोच्छु — “मैले तिमीलाई गुमाएँ कि तिमीले मलाई?” तर अन्ततः बुझें, गुमाएको त हामी दुबैले नै हो। किनकि मसँग तिमी बिना मेरो संसार अधुरो छ, र तिमी सँग, म बिना तिम्रो हाँसो अपूर्ण।

एकपटकको प्रेम सायद कहिल्यै मर्दैन, तर कहिलेकाहीँ त्यसको स्वरूप बदलिन्छ — हाम्रो पनि त्यस्तै भयो। आज हामी दुईजनाले फरक बाटो समातेका छौँ, तर त्यो बाटोका मोडहरूमा अझै हाम्रो हाँसोको प्रतिध्वनि बाँचिरहेको छ।

कहिल्यै सोचिनँ — शब्दहरू यति भारी पनि हुन सक्छन् भनेर। आज मेरो मनको बोझ बोकिरहेको छ। तिमी बिना हरेक साँझ सुनसान लाग्छ, र तिमी सँग बिताएका पलहरू सम्झिँदा मन पोल्छ। कसैले भन्यो — समयले सबै निको पार्छ, तर मलाई लाग्छ, समयले केवल सम्झनालाई गहिरो बनाउँछ।

र जब म साँझ परेपछि आकाश हेर्छु, मलाई लाग्छ — तिमी कतै त्यही आकाश हेर्दै होला, र हामी दुबै मौनमा सम्झिरहेका छौँ एक अर्कालाई, बिनाकुनै शब्द, बिनाकुनै दोष।